PRZEDROZDZIAŁ. Część II

      Drzwi wbrew zamierzeniom przybysza trzasnęły pod wpływem wichru zrzucając z górnej krawędzi zalegający puch. Dziewczyna cała zdyszana stanęła pochylona w półmrocznym przedsionku nie mogąc złapać tchu. Uspokoiwszy się trochę zdjęła kozaki, otrzepała płaszcz z resztek śniegu który zaczynał już powoli topnieć i obwiązała kawałkiem materiału swoje krwawiące kolano, ponieważ nie chciała zamartwiać chorej mamy. Potem przesunęła się wprzód i lekko schyliła ponieważ wejście do następnej izby było niskie, a już wchodząc do pomieszczenia w jej oczach zatańczyły płomienie ognia którego blask rozpalił jej lica i otoczył swym ciepłem.
      - Mamusiu! Wróciłam! - powiedziała w radości wzruszenia dziewczyna uśmiechając się bardzo szczerze, jednocześnie zbliżając się do leżącej w łóżku kobiety z wyciągniętymi rękoma.
      - Oh, tak się cieszę! - odpowiedziała z serdecznym uśmiechem mama tuląc córkę, a tuląc uczuła że dziewczynka jest zraniona; strapiona spytała więc - Czy coś ci się stało?
      - Tak, tak; ale to nic, to nic... - odparła jednocześnie cofając kolano, po czym dodała szeptem - Nie przejmuj się tym. - a następnie zwolniła uścisk, zasiadła na skraju łóżka na białej lecz trochę już przepoconej pościeli, wyciągnęła zielonkawą fiolkę z kieszeni i dodała wesołym tonem - Patrz, mam dla Ciebie lekarstwo! - na co mama odpowiedziała uśmiechem; a była wyczerpana, więc dziewczyna zachęciła ją do snu.
      Następnie długowłosa wstała pozostawiając po sobie drobne wgniecenie w prześcieradle po czym podeszła do drewnianego kredensu na którym stał stary zegar, czajnik, kilka misek i reszta kuchennych przedmiotów, których cienie radośnie błądziły po ścianie wprawiane w ruch tańcem ognia.
Dziewczyna prędko znalazła duży, kryształowy kubek i nastawiła wodę. Pachniało korzeniem. W międzyczasie zmyła parę naczyń, a gdy po chwili usłyszała charakterystyczne gwizdanie - chwyciła czajnik i zalała garstkę ziół wrzątkiem, dodając rzadką-błękitną zawartość wcześniej zdobytej fiolki. Nagle wzdrygnęła się. Coś ją zaniepokoiło; jednak wzięła kubek i, cały czas mieszając, skierowała się w stronę chorej która zdążyła już zasnąć. Następnie postawiła parujący kubek na nocnej szafeczce obok łóżka, aby trochę ostygł.
Potem dziewczyna usiadła spowrotem obok mamy i popatrzyła na nią smutno. Nie chciała pytać jak się czuje, bała się odpowiedzi. Spuściła wzrok i sposępniała w troskach. Chciałaby zatrzymać ten przepełniony spokojem moment na zawsze. Przysnęła.
      Nagle, wpuszczając do pokoju podmuch wiatru, który przygasił chwilowo ogień świecy, do pokoju wparował z trzaskiem wielki i tłusty mężczyzna w podartym płaszczu. Dziewczyna zastygła w ogromnym zaskoczeniu i zdążyła tylko powietrze przezroczyste wciągnąć, gdy on wrzasnął:
      - To na pewno ONA! - Opluł się tłuścioch w gniewie. - BRAĆ JĄ!! - Dodał dławiąc się swym grubym jęzorem.