PRZEDROZDZIAŁ. Część XI

      Sędziemu bardzo spodobała się nowa myśl; zachwycony nią wyprostował się lekko na tronie, oraz ożywił.
      - Taniec tak? – podchwycił myśl Sędzia, drapiąc się po brodzie, a Kupiec całkiem już skołowaciały, próbował reagować.
      - Nie, to nie dop... – jednak został uciszony.
      - Cicho, cicho; cicho już bądź. Taniec tak? Tak. Tak, to dobry pomysł. Niech tak będzie. A więc, czy zgodzisz się na takie rozwiązanie sprawy droga… yyy?
      - Evanlyn. Na imię mi Evanlyn. Tak, wolę zatańczyć, niż umierać z wycieńczenia przy zamarzającej studni. – wzruszając ramionami, powiedziała pewnym głosem dziewczyna.
Evanlyn chciała jak najszybciej wrócić do schorowanej matki, a wizja ciężkich prac przy studni nie wyglądała zachęcająco. Zresztą, to całkiem miło z ich strony, że wreszcie mogła coś powiedzieć...
      - A więc wyśmienicie, wyśmienicie Evanlyn. Synu, a więc ogłoś w moim imieniu aby zarządzono uprzątnięcie areny, oraz zmianę klimatu na bardziej orientalny. - zaklaskał dwa razy swoimi grubymi rączkami i dodał tryumfalnie - Odbędą się tańce! – po czym zaśmiał się rubasznie Sędzia.
Syn szurając podniósł się z taboretu, podszedł do stojących obojętnie sług i wydał im kilka szybkich rozkazów, a oni kiwali porozumiewawczo głowami. Następnie słudzy zbiegli w oka mgnieniu po schodach i zrobili zamieszanie na parterze. A Syn podszedł do Evanlyn, popatrzył na nią maślanymi oczyma i poprosił do tańca, wykonując ukłon w jej stronę; a jednocześnie wyjawiając swoje imię, które brzmiało Karel. Dziewczyna więc była już całkiem zbita z tropu i co najmniej zaskoczona, jednak przyjęła zaproszenie w wyrazie konieczności. Następnie Karel przepuścił ją przed sobą wskazując "kurs na schody", po których oboje zeszli.

      Sędzia w tym czasie już się krztusił ananasowym dymkiem upragnionej fajki wodnej, a Kupiec natomiast znikł w bocznej salce, tej z której wcześniej wyszedł Syn; co nie wróżyło nic dobrego. 

Evanlyn właśnie zeszła ze schodów i stanęła na pewnym gruncie, mając okazję, aby lepiej przyjrzeć się otoczeniu.

      Centralna arena rzeczywiście została w trymiga uprzątnięta, stołki zostały poprzesuwane, a ludzie zbili się w ciaśniejsze kupki. Światło mętne, przytłumione, świecowe; grajki na drobnej platformie - a więc wszystko przygotowane do balu.

      Karel również właśnie dotarł na parkiet, a wtem grzechotki zaczęły grzechotać, nadając tym samym tempo i rytm całego utworu. Chłopak więc wyciągnął w stronę dziewczyny dłoń i tak zaczęli tańczyć, a ich tańcu wtórował przeciągły dźwięk lutni; ich kroki poskreślała delikatna melodia harfy; a zachęty dodawało ostrzejsze brzmienie cytry. I tak właśnie tańczyli, myśląc tylko o tańcu, jakby to był jedyny cel ich życia; a Evanlyn udawało się to nawet pomimo tego, iż Karel poruszał się gorzej od biegającej szynki.